De Solo-club

De drie dames van de Solo-club staan samen op een camping in Litouwen. Ik sta daar ook met mijn tent, een veldje verder, mijn eerste kampeerplek van dit jaar. De camping is van Bert*, een Hagenees op leeftijd die op volle toeren leeft: fietsen, het heropvoeden van de jongens uit de buurt, het gras dat gemaaid moet en iedere avond om 20h koffie voor de gasten.

Daar, ’s avonds bij de koffie (en wee je gebeente als je niet komt opdagen!), daar leg ik het contact met Sonja, Thérese en Gonny. Drie dames tussen de 64 en de 74. Alledrie weduwe. Alledrie enthousiaste reizigers. Alledrie in het bezit van een prachtige camper of camperbus. En alledrie actief lid van de Solo-club.

Een kleine zoektocht op internet leert me dat dit een populair fenomeen moet zijn onder Hollandse kampeerautorijders. Er bestaan meerdere versies van en de Solo-club van deze dames bestaat uit 440 enthousiaste alleen-kampeerders. Soms rijden ze alleen, maar des te vaker in groepjes van 3, 4 of 5. Soms zijn ze met bijna honderd Solo’s, maar dan heet het een Solo-evenement.

De volgende dag maken we met z’n vieren een fietstocht naar het Middeleeuwse stadje Trakai. Op een lekke band van Thérese na (en til zo’n e-bike maar eens een halve kilometer naar het station…) hebben we een prachtige dag. Een broodje aan het water, een ijsje voor de terugweg. Bert die de fiets met platte band komt ophalen. We hebben het over van alles. Ook over ouder worden uiteraard. Volgens mij vinden ze het wel grappig, zo’n jonkie erbij die van die vragen stelt.

Middeleeuwse toestanden

Het wordt wat stiller wanneer het gesprek richting op de aanleiding voor het solo-reizen gaat: alledrie zijn ze nog voor het bereiken van de pensioenleeftijd weduwe geworden. De dames van de Solo-club zijn unaniem: dit deel van het leven hadden ze anders voor zich gezien. “Hier keken we heel lang naar uit: lekker lang samen op pad”. Het mag klinken als een cliché. En ja natuurlijk, je moet iedere dag leven alsof het je laatste is. Dus ook vóór je pensioen alles uit het leven halen. Mja, de realiteit van het dagelijks leven is nu eenmaal vaak anders. Dat hoor en zie ik zeker ook hier, in Polen en Tsjechië.

Dus nu reizen ze alleen. Of nouja, vaker in Solo-formatie. Ik vind ze stoer, deze dames op leeftijd, alleen in zo’n grote bak. Gemoedelijk staan ze met z’n drieën in een kringetje, eten een hapje. Na de koffie of de borrel gaat ieder haar eigen gang. Een boek, of een potje patience. Even op de wifi om de kinderen te mailen.

Hoe meer lokale senioren ik spreek, hoe meer ik hoop dat al die Nederlanders die door Europa toeren met mij beseffen hoe bevoorrecht we zijn. Het geld, de tijd, de talen, de energie, de vrijheid. Want Jetta mag dan wel door links en rechts  voor gek verklaard worden: wie hier boven de 65 is en geen kinderen, Nederlandse vrienden of een moestuin heeft, heeft het heel erg zwaar. Maar daar hebben we het later nog wel eens over.

* De namen heb ik wegens privacyredenen aangepast

Ps, het schrijven van deze post was geen straf! Groetjes uit Tsjechië : )

Advertentie